แบ่งปันเรื่องการับมืออากรซึมเศร้า

แบ่งปันเรื่องการับมืออากรซึมเศร้า ฉันมีการแข่งขันครั้งแรกกับภาวะซึมเศร้าในโรงเรียนมัธยม เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันและฉันแยกทางกันหลายเดือน ฉันรู้สึกเศร้าหมอง แต่รู้สึกโล่งใจเมื่อรู้ว่าไม่ต้องอธิบายตัวเองหรืออธิบายที่อยู่หลังเลิกเรียน ในมื้อเที่ยง

ฉันจะนั่งที่โต๊ะที่ขนาบข้างด้วยเด็กผู้หญิงที่พูดถึงบริทนีย์ สเปียร์ส และไม่ว่าพวกเขาจะโกนขนหัวหน่าวไว้ในใจหรือบริเวณลานจอด ระหว่างชั้นล็อกเกอร์กับชั้นยิม

แบ่งปันเรื่องการับมืออากรซึมเศร้า ฉันรู้สึกถึงแสงสลัวควบคู่ไปกับความสามารถในการรู้สึกมีความสุข

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

เมื่อฉันอายุได้เจ็ดขวบ พ่อของฉันเสียชีวิตกะทันหันด้วยอาการหัวใจวาย ฉันไม่เคยรู้สึกว่าโตขึ้น เหมือนกับวัยเด็กของฉัน ช่วงวัยรุ่นของฉันสิ้นสุดลงอย่างกะทันหัน คราวนี้ฉันอายุ 17 ปี ดูภาวะสมองเสื่อมขโมยความทรงจำและบุคลิกภาพของคุณยายไป 

ฉันพยายามเบี่ยงเบนความสนใจไปจากโรงเรียน เรียนหนังสือจนอดอาหารและนอนไม่หลับ ยิ่งฉันทำงานมากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งเชื่อมั่นในตัวเองมากขึ้นเท่านั้นว่านี่เป็นทางเดียวที่จะสมควรได้รับการพักผ่อน

นักสะกดจิตทางคลินิกและนักจิตอายุรเวทอธิบาย “คนที่เป็นโรค ซึมเศร้ามักถูกตราหน้าว่าไม่กระตือรือร้น ไม่มีแรงจูงใจ และขี้เกียจ เหมือนพวกเขาไม่ได้พยายามมากพอหรือเพียงแค่ไม่สนใจ” Veronique Mertes , HPD, นักสะกดจิตบำบัดทางคลินิก ที่ทำงานได้ดีในสังคมของเรา”

ตอนที่ฉันเรียนอยู่ในมหาวิทยาลัย ฉันกับเพื่อนต่างพูดคุยกันอย่างใกล้ชิดเกี่ยวกับการต่อสู้ดิ้นรนของเรา จากภายนอก ดูเหมือนเราจะเร่งรีบอย่างไม่รู้จบแต่ก็เจริญรุ่งเรืองอยู่เสมอ เราเรียกคนอื่นๆ ที่กล้าเปิดใจเกี่ยวกับภาวะซึมเศร้า

ในขณะที่การตีตราภายในทำให้เราไม่เปิดเผยตัวเองมากเกินไป เรายอมจำนนต่ออาการนอนไม่หลับภายใต้ผ้าห่มที่มีน้ำหนักและแสงของโคมไฟบำบัด เราแลกไลค์และติดตามคำเชิญงานแต่งงานและการฝึกงานที่เป็นที่ต้องการ

ราวกับว่าเราได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของสุขภาพที่ดีในยุคพันปี บันทึกความกตัญญู ที่บันทึก หนทางสู่การตรัสรู้และสร้างรายได้จากความสนใจของเราด้วยความเร่งรีบ 

ความอ่อนล้าเป็นเพียงราคาเล็กๆ ที่ต้องจ่าย หากทางเลือกอื่นยอมรับว่าสมดุลระหว่างงาน/ชีวิตของเราไม่ได้เกิดขึ้นจริงอย่างสมบูรณ์

ด็อกเตอร์สเตรนจ์ในจักรวาลแห่งความบ้าคลั่ง

แม้จะมีความอัปยศรอบ ๆ ภาวะซึมเศร้า แต่ก็มีเหตุผลอยู่จริง  สมองของเราสร้างภาวะซึมเศร้า (และความวิตกกังวล) โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อปกป้องเรา 

มันทำให้เราไม่มีเรี่ยวแรงและหยุดเราไม่ให้อยากเข้าสังคม ดังนั้นเราจึงอยู่นิ่งและอนุรักษ์พลังงานไว้

อาการซึมเศร้าเป็นเหมือนพายุที่ระบาย รวบรวมความบอบช้ำในอดีตและปัจจุบันอย่างเงียบ ๆ พร้อมที่จะล้นเมื่อชีวิตล้นหลามเกินไป

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Credit : แทงบอลออนไลน์ 

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *